การสำรวมอิริยาบถนั้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับภิกษุมาก เพราะสามารถสร้างความเลื่อมใสศรัทธาให้เกิดขึ้นแก่ผู้ที่พบเห็นได้ ดังกรณีอุปติสสะมาณพ (พระสารีบุตรเถระสมัยเป็นคฤหัสถ์) ได้เห็นอากัปกิริยาของพระอัสสชิเถระครั้งแรกก็เกิดความเลื่อมใส เมื่อเลื่อมใสแล้วก็อยากฟังธรรม เมื่อฟังธรรมแล้วก็ได้บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน (วิ.มหา. (ไทย) 4/ 60/ 72-74) เราจึงไม่ควรมองข้ามเรื่องการสำรวมอิริยาบถ เพราะได้ทั้งประโยชน์ตน คือ เป็นการบำเพ็ญสมณธรรมด้วยการเจริญสติในอิริยาบถทั้ง 4 คือ นั่ง นอน ยืน เดิน ให้เกื้อกูลต่อการบรรลุธรรม และประโยชน์แก่พระศาสนา คือ เป็นต้นแบบที่ดีงามแก่ผู้ที่ศรัทธาแล้วและผู้ที่ยังไม่ศรัทธาให้เกิดความเลื่อมใส อยากศึกษาธรรมต่อไป เพราะอยากรู้ว่าพุทธบุตรท่านนี้ฝึกตนมาอย่างไร เหตุใดจึงน่าเลื่อมใสเช่นนี้ ดังนั้น การสำรวมอิริยาบถจึงเป็นประโยชน์ในการเผยแผ่พระศาสนาได้อีกทางหนึ่ง

          การพิจารณาอิริยาบถของภิกษุควรสำรวมระวังดุจดังพญาราชสีห์ เหตุที่เปรียบดังนี้เพราะพญาราชสีห์จะระมัดระวังอิริยาบถของตนตลอดเวลาไม่เว้นแม้กระทั่งเวลานอน ก่อนนอนจะสังเกตบริเวณที่นอนโดยรอบก่อนว่าเป็นอย่างไร เมื่อเห็นว่าบริเวณที่นอนเรียบร้อยดีก็สังเกตว่าหาง หู และเท้าของตนนั้นวางไว้อย่างไร หากวางไว้เป็นระเบียบแล้วจึงลงนอน